" Η αξιοποίηση του ουρανίου των ωκεανών είναι δύσκολη, καθώς όπως είναι λογικό, δεν βρίσκεται ελεύθερο πάνω στα κύματα. Εντός του θαλασσινού νερού, το στοιχείο συνδυάζεται χημικά με το οξυγόνο για να σχηματίσει θετικά φορτισμένα ιόντα που ονομάζεται ουρανύλια.
Η αξιοποίηση της πυρηνικής ενέργειας περιορίζεται από το γεγονός ότι τα κοιτάσματα ουρανίου του πλανήτη είναι πεπερασμένα και εξαντλούνται, πέρα φυσικά από τους κινδύνους ατυχημάτων. Ωστόσο, νέα έρευνα του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ υποστηρίζει ότι η λύση μπορεί να έγκειται στο θαλασσινό νερό, το οποίο περιέχει ίχνη ποσοτήτων του ραδιενεργού μετάλλου.
«Οι συγκεντρώσεις είναι μικρές, της τάξης του ενός κόκκου αλατιού διαλυμένου σε ένα λίτρο νερό», δήλωσε ο Γι Κούι, συνεπικεφαλής της μελέτης. «Ωστόσο οι ωκεανοί είναι τόσο μεγάλοι, που αν μπορέσουμε να εξάγουμε αυτά τα ίχνη ουρανίου σε λογικό κόστος, η προσφορά θα είναι ατελείωτη», πρόσθεσε.
Η αιολική και ηλιακή ενέργεια αναπτύσσονται ταχέως, αλλά μερικοί ειδικοί πιστεύουν ότι η παροχή τους είναι ακόμη πολύ διαλείπουσα ώστε να είναι πραγματικά αξιόπιστες σε μακροπρόθεσμη βάση.
Η πυρηνική ενέργεια αντιπροσωπεύει σήμερα το 13% της ηλεκτρικής ενέργειας σε όλο τον κόσμο. Ένας πρακτικός τρόπος για την ανάκτηση ουρανίου από θαλασσινό νερό, θα ενισχύσει την ενεργειακή ασφάλεια των χωρών που βασίζονται στην πυρηνική ενέργεια, αλλά δεν έχουν δικά τους αποθέματα ουρανίου.
Η αξιοποίηση του ουρανίου των ωκεανών είναι δύσκολη, καθώς όπως είναι λογικό, δεν βρίσκεται ελεύθερο πάνω στα κύματα. Εντός του θαλασσινού νερού, το στοιχείο συνδυάζεται χημικά με το οξυγόνο για να σχηματίσει θετικά φορτισμένα ιόντα που ονομάζεται ουρανύλια.
Με βάση προηγούμενες έρευνες, η ομάδα του Στάνφορντ βελτίωσε μια τεχνική που περιλαμβάνει την βύθιση πλαστικών ινών που περιέχουν αμιδοξίμη, μια ένωση που προσελκύει ουράνιο, στο θαλασσινό νερό.
Όταν οι ίνες κορεστούν με ιόντα, το πλαστικό υπόκειται σε χημική επεξεργασία για να απελευθερωθεί το ουρανύλιο, τα οποίο μετά μπορεί χρησιμοποιηθεί σε αντιδραστήρες, με παρόμοιο τρόπο όπως το μετάλλευμα.
Μετά από πειραματισμό, οι ερευνητές ήταν σε θέση να δημιουργήσουν μια ίνα που προσλαμβάνει εννέα φορές περισσότερο ουράνιο από ό,τι προηγούμενες προσπάθειες, χωρίς να γίνει κορεσμένη. Η μέθοδος περιλαμβάνει την αποστολή ηλεκτρικών παλμών προς την ίνα, ώστε να συλλέγει ακόμη περισσότερα ιόντα ουρανυλίου.
Πηγή: www.naftemporiki.gr
