Το όνομα Σέργουντ Ρόουλαντ δεν είναι γνώριμο στους περισσότερους από εμάς. Ωστόσο πρέπει να χρωστάμε ευγνωμοσύνη στον Αμερικανό χημικό της ατμόσφαιρας, αφού πρώτος αυτός στις αρχές της δεκαετίας του 1970 κατάλαβε ότι ένα και μόνο άτομο που απελευθερώνεται στον αέρα μπορεί να καταστρέψει έως και 100.000 άτομα όζοντος.
Πενήντα χρόνια αργότερα, οι συνάδελφοι του Ρόουλαντ βρίσκονται αντιμέτωποι με αντίστοιχες προκλήσεις. Η ανάγκη για τη μετάβαση σε ένα νέο ενεργειακό μοντέλο και η απαλλαγή από τα δεσμά των ορυκτών καυσίμων δεν χωρά καθυστερήσεις. Για να γίνει, όμως, πραγματικότητα απαιτούνται επιστημονικά άλματα. Νέα υλικά, νέα μόρια, νέες μηχανικές διατάξεις πρέπει να δημιουργηθούν προκειμένου να γυρίσουμε ενεργειακή σελίδα.
Σε αυτή την κούρσα οι οργανικοί ημιαγωγοί θεωρούνται ως μία από τις πλέον υποσχόμενες τεχνολογίες που θα επιτρέψουν την κατασκευή ηλιακών κυψελών ασύγκριτης αποδοτικότητας. Κάπου εδώ, όμως, αρχίζουν τα δύσκολα.
Για τέτοιες εφαρμογές, πρέπει να ανακαλυφθούν βελτιωμένα οργανικά μόρια. Ωστόσο ο αριθμός των δυνητικά πιθανών μικρών οργανικών μορίων εκτιμάται ότι είναι της τάξης του 1033. O αριθμός είναι τρομακτικός, γι’ αυτό οι ερευνητές στρέφονται όλο και περισσότερο στη μηχανική μάθηση, προκειμένου να εντοπίσουν μέσα σε αυτό το σύμπαν δεδομένων, ποια μόρια είναι πραγματικά χρήσιμα. Ακόμα κι έτσι, όμως, ουσιαστικά ψάχνουν βελόνα στ’ άχυρα.
